“Birçok insan sevgi problemini, sevmek yahut sevme kapasitesi olarak değil, öncelikle sevilmek olarak görürler. Bu yüzden onlar için sorun nasıl sevilebilecekleri, nasıl sevilebilir olabilecekleridir” diyor Erich Fromm…
Peki, işe yaradığı sürece sevilen insanların dünyasında sevmeye ne kadar yer var?
Bireyin sevilme sorunsalını ya da “ya sevilmiyorsam endişelerini masaya yatıran ”Beni Sevenler Listesi”, bu hafta seçtiğim özel sayılabilecek bir yerli üretim. Sinema- Tiyatro piyasasının ve ünlülerin yeri Cihangir-Taksim ortasında geçen sinema; üst katmandan bir hayat fotoğrafı ile uyuşturucu trafiğinin alt katmanında gezinen birey portresi sunması açısından irdelendiğinde çok başarılı.
Bireyin sevilme ve kıymetli kılınma isteğini bir uyuşturucu husus torbacısının üç beş günü üzerinden anlatma işine soyunmuş olması; ”madde bağımlılığı” üzere ülkemizin operasyon gündemine oturan bir yerde ilerleyen sineması ilgi cazibeli ve izlenebilir kılıyor.
2007 yılında çektiği ”Kar” sinemasından sonra direktör Emre Erdoğdu’nun senaryosunu da kendi yazdığı 2. uzun metrajı olan üretim, geçtiğimiz Temmuz ayında düzenlenen İstanbul Sinema Festivali’nde Altın Lale En uygun Sinema ve En âlâ Erkek Oyuncu mükafatlarını kazanmış. Bunun yanında 25. Tallinn Black Nights Sinema Festivali’nde ise En yeterli İmaj Direktörlüğü (Emre Tanyıldız) mükafatına layık görülmüş. Aslında sinemaya en büyük katkıyı veren Emre Tanyıldız’ın baş karakterin içsel sorgulamalarında kamerayı 4:3 formatında kullanması.
BENİ SEVENLER KİM
Ana karakter olan Yılmaz’ın Cihangir piyasasındaki değer arz eden tiplere unsur temin etmesi, onu vakitle aranan biri haline getirmiştir. Burada Bağcılar semtinin, yani kenar mahallenin çocuğu olarak lanse edilen ve sınıf atladığını sanan Yılmaz’ ın katmanlı açmazlarını da görüyoruz.
Belki de ardında ”Forever or Never” yazılı ve aslında kendi ömür mottosunu aktardığı değerli montu ve aynalı gözlükleriyle dış görünümünde yarattığı değişiklik; satış yaptığı yere ahenk sağlama ve sinema piyasasını elinde bulunduranların göz bebeği olma dileğidir. O denli ki; sinemanın ilerleyen sahnelerinde kenar mahalleden gelen gelen öteki iki torbacıya ”Sizden mal almaz bunlar” demesi de bunun tezahürü olarak çıkıyor.
Kendilerine uyuşturucu temin ettiği ve güvenilirliğini ispatladığı için o etrafta tutulan Yılmaz’ın, yeniden o etrafla arkadaş olduğu yanılgısı, kendisini iç hesaplaşmaya ve geçmişine yöneltir. (Tabii bu his birden teğe ortaya çıkmıyor. Hikayenin çatışma noktasına vardığımızda, bir vakit sonra operasyonların sıklaşmasından kaynaklı olarak mal temin edememeye başlayan Yılmaz’ın endişelerini ve his değişimini izlemeye başlıyoruz.. )Yılmaz, mahalle etrafında ünlü insanların arkadaşı olduğunu söyleyerek kendine de bir ayrıcalık yaratmıştır. Birden teğe ”mal yoksa ben de mi yokum? derdi içini kemirmeye başlar. Dışlanacak olmanın korkusu ile bildiği bütün çevreyi zorlar; Bijon, Osman, Yaşar üzere isimlerin üzerinden İzmir sosyetesine kadar uzanan uyuşturucu trafiğinde yeni mal temin etmenin yollarını arar. Olağan yerini ve müşterilerini paylaşmak için kenarda bekleyenlerin de ağına düşer.
Finale beş kala, ünlü dizi yıldızı Tutku ile olan bağının geçmişe dayandığını da anlıyoruz. Bu dramatik sahnede aslında Yılmaz’ ın oyuncu olma isteği ile 10 yıl evvel kesimde talihini aradığını; bu yollara düştüğü ve Tutku’ ya ikram ettiği bir sigara ile devamının geldiğini; sonrasında da bir torbacıya dönüşüp yok olduğunu öğreniyoruz. Yılmaz bu etrafta var mıdır? yok mudur? Bu etraf onun arkadaşı mıdır? Kendi sevme kapasitesi bu etrafta sevilmeye ve kabullenilmeye yetecek midir? Çok fazla diyaloglara boğulmadan aranan bu yanıtlar sinemanın çerçevesini tamamlamış.
İstanbul’ da uyuşturucu trafiğini yöneten bir kabadayıya hayat veren Onur Ünlü, hem oyunculuğu hem de alt metinde anlattıklarıyla inanılmaz bir katkı yapıyor sinemaya. Beni sevenler listesi’ nin, gitgide ”biz aslında yokuz” listesine dönüşmesini göze batırmadan senaryoya siyah beyaz kadraj içinde yediren Emre Erdoğdu da sinemaya oyunculuğu ile eklemlenen bir isim. Direktörlüğü için söylenecek kelamımız yok.
Hızlı kurgusu, başarılı senaryosu ve yanlışsız yer seçimlerinin yanında Yılmaz’ a hayat veren Halil Babür’ ün inanılmaz performansına eşlik eden;
Hayal Köseoğlu, Nazlı Bulum, Ahmet Rıfat Şungar, Sermet Yeşil, Aykut Akdere ve Cem Uslu üzere çok genç olan takım da eksiksiz iş çıkarıyor.
Genç bir direktörün ve takımın elinden çıkan sinema, doğal olarak hem argo hem de sinemasal anlatım bazında günü ve çağı yakalıyor. Her şeye rağmen +18 bir imal olduğunu ve şiddet de içerdiğini söylemeden geçmiyor, seyredilmesi gerektiğinin altını çiziyorum.
İyi seyirler…
Özlem Kalkan