Meltem Güneş / ANKARA – Aile ve Toplumsal Hizmetler Bakanlığınca düzenlenen Dijital Bağımlılık ve Aile Çalıştayı’nda, sokaktaki oyunları yavaş yavaş terk eden bunun yerine dijital oyunları tercih eden çocuklar da dinlendi. Çalıştay kapsamında oluşturulan Çocuk Masası’nda, Çocuk Hizmetleri Genel Müdürlüğü Hami ve Önleyici Hizmetler Daire Başkanı Eda Şirnevai, bakanlık bünyesinde çalışan psikolog ve çocuk gelişim uzmanları, yaşları 12-17 ortasında değişen 16 çocuğun gözünden dijitalleşmeyle ilgili fırsat ve riskleri konuşuldu. Çocuklar fırsatları, “bilgiye kolay erişim, eğlenceli vakit geçirme, kolay alışveriş, marka tanıtımı yapmak, e-spor yahut toplumsal medya içerik üreticiliği ile maddi çıkar sağlama, kolay lisan öğrenme” olarak sıraladı. Dijital tehlikelerin ise “dolandırıcılık, şiddet eğilimi, tehdit, taciz iletileri, yanlış bilgiler, tanımadığımız beşerlerle muhatap olma, sahtekarlık, yanlış sitelere yönlendirme, zorbalık, fake (sahte) profiller, ruhsal şiddet, his sömürüsü (özellikle çocuk üzerinden etraftan para toparlamaya çalışılması), dijital hırsızlık, bağımlılık, istismar, uygunsuz içerik” olduğunu söylediler. Uzmanlar da yanlışsız kullanım istikrarına dikkat çekti.
Güçlü, süratli, öfkeli…
Çocuklar, dijital oyunları oynarken kendilerini en çok rekabetin, kazanma hissinin heyecanlandırdığını lisana getirirken, oyunda en sık yaşadıkları hisleri da hırs, cümbüş, öfke olarak sıraladılar. “Oyun oynamak size gerçek hayatta yapamayacağınız neleri yapabilme fırsatı veriyor?” sorusuna ise “Özgür olabilmek, tatmin, vücudumun gücünün yetmeyeceği şeyleri oyunda yapabilmek” karşılığını verdiler. Oyunlardaki karakterlerin süratli, güçlü, mahir, güzel, yavuz olduğunu söyleyen çocuklar, “Karakterlerle kendime yeni bir kişilik oluşturuyorum. O karakter benim arkadaşım üzere oluyor” dedi. Çocuklar, oyunlardaki karakterler üzere güçlü, süratli olmak istediklerini belirtti.
Hava atıyorlar…
Çalıştaydaki çocuklar, arkadaşlarının da ailevi sıkıntılardan kaçmak, “hava atmak”, kendini ödüllendirmek için dijital oyunları oynadıklarını lisana getirdi. “Oyun size ne kaybettiriyor?” sorusuna ise, “Zaman, toplumsal etraf, gerçek arkadaşlık, sıhhat (göz bozukluğu, beslenme bozukluğu, duruş bozukluğu)” karşılıkları verildi. Çocuklardan kimileri oyun bitince toplumsal çöküş yaşadıklarını söyledi. “Sokakta oyun oynuyor musunuz?” sorusuna 16 çocuktan 6’sı “Evet” derken, öteki çocuklar sokağa çıkmama nedenlerini “Oyun oynayacak etrafım yok, tehlikeli bir mahallede yaşıyoruz, yakınlarda oyun oynayabilecek yer yok” biçiminde sıraladılar.